Al fataz di Zarden Margarétta
Zirudèla:
l’é al Carlén
un giurnèl
da biricchén
parché al
dis zérti busi
ch’j fan
vgnir drétt i cavì.
Lò al métt
sampr a mèl
parté totti
el dòn ch’el’jan maré
e ti mena
gran scalpore
per
l’offesa del pudore,
ch’j fenn
sòura el povri dón,
séppen vach
oppùr madón!
Anch a cast
d’un sacrifézzi
a voj dir
al mi giudézzi,
dimustrànd
che Scarabèl
al n’é
brisa cal purzèl
che al
crunésta guasta-amstir
al le vlé
fèr cumparìr,
ma che
invece fu la Flavia
che, con
mossa poco savia
par la só
reputaziàn,
al le fé
mettr in parsàn.
Ecco qué
cum sta l’affèri
ch’l’é un
poch fora d’l’urdinèri.
L’è Vittóri
un bèl zuvnót,
impieghè
int un Banch dal Lót;
péin ed
vétta e péin’d calura
e con l’oca
sàmper dura.
Tott i de
lò al va aj Zardén
a zarchèr
di bisticchén
e a studièr
una manira
ed sfughèr
l’oca ch’aj tira.
In mancanza
ed cul o ed fléppa
als
cuntànta anch d’una péppa,
ma, par
dirv tótt qual ch’é vèira,
l’ha un
gran dàbbel par la pèira.
Se lò al
vadd chi bi culón
ch’j fan
vgnir a co i fittón,
als
arschèlda int un mod tèl
ch’an pol
piò tartgnir l’usèl,
mo bisaggna
ch’al’le smorza
par amòur
oppùr par fòrza.
FIèvia,
invézi, lè na spuslóta
che a un
ban caz l’aj sa tgnir bota;
che l’at
mastra un pèr ed tatt
fati apósta
pr’el pugnàtt,
Poi, con
trista tracotanza,
un gran cul
fora urdinànza,
con du ucc d’un
culòur vègh
che s’la’t
guèrda at sfiobba el brègh.
La so bacca
l’é un stampén
fat a pósta
pr’j bucchén,
e, int el
man so, la capèla
sta c’m’un
cinno in cuzzidrèla.
Par fìnirv
la descriziàn
ed ste bel
pèz ed figàn,
av dirò
ch’lé un’infarmìra
e ch’l’ha
sàmper quél ch’aj tira.
Scarabèl,
l’ètra mattéina,
stèva a
goder l’ariaréina
ai Zardén,
le dal rastèl,
e s’as
tgnéva strécch l’usèl,
che, par
vézzi o tentaziàn,
al livèva
pr’aria al stan.
Flèvia,
ch’pasa in cal mumànt
col so cul
bèl provocànt,
vi ch’ai dà
un’ucciè assasséina
própi
invatta a l’ucaréina
ch’me par
dir: satta a cla brèga
an j-é zert
vója ed lumèga!
Scarabèl,
ch’al s’n’éra adè
dal mutiv
dla bèla ucciè,
dri ch’aj
va; pò, quant l’é lé
par vultèr
dri dal salé,
al la
fèirma e aj dis:
Buon
giorno!
Cosa mai
cerca qui intorno?
Scusi, sa!
Ma mi è sembrato
che lei
m’abbia un po’ guardato! »
Ah! Sa,
sono un’infermiera,
e guardavo
che cos’era
ch’al bagàj
che acsé al s’infièva .
e che quèsi
a gli scuppièva;
sèl, a
furia ed stèr al sbdèl
as finéss
pr’imparèr quél!
Mo davvero?
Oh, me beato
che son
proprio capitato
con ‘na
dona che al mi mèl
la capéss
la vòul d’usèl!
S’an-j
spiès qui nel boschetto
dritto in
mano glielo metto;
basta po’
ch’la n’èva póra
che int un
spéll a-j al tir fóra.
Ciaccarand
in sta manira
(e l’usèl
sàmper pió al tira)
I s’avein
alla cascata piena
d’ombra
profumata.
E i-s
mittén in un sidélli
fat apósta
pr’un idélli.
«Bàin,
induv èla st’infeziàn »
la fa li « Fora ch’a vdan!
quast’ è
zert ch’l’é un po’ al mi mstir
ed sgunfièr
zert lavurir
e se mai
l’ha fat matèria
la so cura
è longa e sèria »
Ment’r acsé
la ciaccaréva
FIevia
totta a-s’arscaldèva,
l’a-s
muvéva piz d’na béssa
cumpagn on
eh’èva la pèssa.
Vitturien,
pratic dla mósa,
int un
spell métt fora incósa
e al da
dl’aria a un monumànt
ch’l’é piò
gros d’un miuramànt:
longh dis
dida e una bajóca,
ch’al per
propi al col d’un’oca.
Flèvia un
poch ed sas l’arèsta,
po’, co-j
ucc fora dla tèsta l’urla fort:
«Oh Dio, am
ven mèl
a guardèr
ste bèl usèl!
Che capèla
e che marón!
Mo quast
qué l’é al Ra di ucón!
La mi figa
l’é zert daggna ed st’usèl,
mo s’al
m’impraggna?!
S’an va
brisa dànter péra.
Al l’um
stroppia tott l’uvèra!
Mo t’an ve pio’ vi d’ed qué,
se st’usèl
an m’al cocch me.
Ven mo qué
mi bel Vittóri:
sgnachmel
mo’ qué int al zibóri
Int un
lamp, Flavia si gira
e la scruv cl'al cul ch’aj tira.
Un cul
sanza discussiàn,
un bel cul
da esposiziàn,
e fagand di
zigh e rój l’urla fort:
«Oh, Dio, a
m’immój st’an fé prèst,
mi
Scarabèl, a cazzèrum qué st’usèl! »
Vitturién,
con mosa bèla
al se spuda
int la capèla;
con libed’n
e sanza scus
ed cal cul ai plocca al bus,
e con forza
da inspirtè
al
prinzeppia l’inculè.
Què Flèvia la fa un vers:
Aiuto!
metti ancora un po’ di sputo,
parché a
sent che con l’arblàn
t’am arvén
tott al pustràn.
Va pianen!
Oh Dio, Gesó! »
E Vittori:
«Et det t’j vgnó? »
«Na,
spenz pur, ma con manira
ch’a-j ho
anch la figa ch’tira,
e in
mancanza ed pistulén
aj tegn fer
di didalén.
Oh, Dio me!
Va là, spenz pur!
Oh, Madóna,
cum l’é dur!
Oh, vigliàch, a san dri a vgnir,
Crést aiut t’am fé murir! »
Gaitanén,
al pulismàn
che ai
Zardén l’era ed faziàn,
propi in
cl’oura pr’al mèl ‘d panza
l’èra dri a
fer ‘n’istanza al suo Rè,
proprio nei
cessi dei boschetti, o lì nei pressi,
e c’m un
turch Crest al biastmèva
che la
chèrta piò an truvèva.
Quand al
sent ciamèr aiùt
piò ed dou volt
int un minud,
als fa
forza pr’an scurzèr
par stèr
mej ad ascultèr.
E difati al
sent a dir:
Crest ajut t’am fé murir!
Un stricót,
e al stranz al tàja
comm se al
cul fosse ‘na tanàja,
e pò als
tira so i bragón
immardandes i marón;
e po’ vi
ch’ai va ed vulè
da la banda
dla caschè.
AI
spettàcol ch’as presànta
al n’è zert
priv d’eleganza:
sta la
Flèvia, puvrinéina,
meza morta
int la banchéina,
smòrta piz d’un pàn lavè,
col fiè
gros e j uc asrè.
Scarabèl,
int un cantàn,
al se sta
smardànd l’arblàn e a gli dis:
«Cus et
magne,
t’fè una pozza ct’am tu al fiè? »
Stréssia in
tèra Gaitanén
c’m un
salvàg dal Filippén,
e po’al
sèlta so a du pàs
da chi du,
ch’j arest’n ed sàs.
«Bene,
bene, vi ho ciappàto
giovinastro
scalpestrato »
Che
mostraste a una Signora
l’ucaréina
mèza fóra;
A guarder
zert lavurìr
a-j e chès
dabàn ‘d murìr,
e a capéss
parché sta dóna
s’arcmandèva
a la Madóna
Qui, lo
giuro sul mio onore,
c’è l’offesa del pudore ».
« Ma credevo, al fa Vittóri
che a
tirarlo solo fuori
poi non
fosse quel delitto
che in
galera mena dritto;
sèl, la coulpa la n’é mi,
mo bansé dla
sarturì,
che int la
fassa ha mess di ptón
ch’j
s’av’errn a ón a ón.
Scusi, sa,
Signor Agente,
non ho
proprio fatto niente »
«Basta,
basta, pòchi tàni,
a in scurrì
col capitani;
alle scuse
io non ci tengo
la farete
con l’Arengo.
Competente
è la Questura
e
fors’anche la Pretura.
E te ven con me in Palàz,
et capè, tèsta de caz?
E li,
Sgnòura, cl’ha avó póra
int al vàddrel tirèr fora,
si può
metter ben sicura
ch’an j-é
piò da aver paura,
che se
st’pèz ed biricchén
al tol fora
al pistulén
me, parola
ed pulismàn,
a j-al guant con una man
e al mett
dentro immantinente,
sto bel
pezzo di fetente:
che in
st’mumànt, a j-al deggh mé,
rappresento
il Papa e il Rè! »
E la
véttima. Vittóri,
fa la móffa
in reclusóri;
e la pólla
che ha salvato
il decoro
minacciato
da un
simpàtich pèz d’usèl,
la sra fata
capurèl.
Questa qué
l’é veritè
totta ban
documentè,
e s’l’anv
piès e s’1 a n’é bèla
pardunnèm
la Zirudèla.
Nessun commento:
Posta un commento